Cela, Celinka, Peluchna, Babcia, Babunia, mieszkająca gdzieś na końcu świata,
w środku lasu, na przejeździe.
W ostatnich dniach usłyszałam wiele ciepłych opowieści o Celince. Jedni
wspominają jej pracowitość. Inni przycierane, szare kluski, zapach zwijańca
drożdżowego z jagodami, wykrochmalone serwetki, czystość i porządek, piękny
ogród, rozmowy z mężem na ławeczce przed domem. Ile osób, tyle cudownych
wspomnień.
A dla mnie Celinka to Babcia, Mama, w ostatnim czasie nawet Córeczka,
ale przede wszystkim Przyjaciel i Powiernik.
Babunia Celinka to miłość, ciepło i uśmiech.
To wewnętrzna siła, odwaga, pracowitość, odpowiedzialność.
To cicha modlitwa.
To drogowskaz, uczący jak żyć.
To bezkompromisowość i zasada, że białe to białe, a czarne to czarne.
To „pionizator”, jeśli trzeba.
To bezpieczna przystań, gdy dookoła sztorm.
To powietrze, które pozwala żyć.
To Niezwykły Człowiek, ukryty w postaci zwykłej, skromnej kobiety.

Kochana Babuniu za wszystko dziękuję.
Przepraszam, jeśli było coś nie tak.

Najdroższa Babuniu Celinko na zawsze w pamięci i sercu.

Odpoczywaj w pokoju.

Gośka