„Nie pytajcie mnie jak wyglądała moja matka: bo czy można opisać słońce? Z mamy promieniowało ciepło, siła i radość”. Tak mówił o swojej mamie Eric – Emmanuel Schmitt. Podobnie można powiedzieć o Pani Agnieszce.

Agnieszka przeżyła 78 lat szczęśliwego życia, w którym pełniła wiele ról. Jednak dla niej najważniejsze były te, związane z rodziną. Była mamą, którą każdy z nas chciałby mieć. Wspierającą, służącą dobrym słowem, ale również, gdy trzeba, konkretną i konstruktywną krytyką.

Była żoną, która wspierała ukochanego męża w chorobie i zdrowiu, tak jak obiecała w przysiędze małżeńskiej. Była ukochaną babcią, która dla najmłodszego pokolenia była wzorem do naśladowania oraz ciepłą i serdeczną opiekunką.

Pani Agnieszka miała silny charakter, który połączony z ciepłem oraz inteligencją i wrodzoną elegancją, powodował, że była niezwykła. Nie była uparta, czy zaborcza. Pozwalała każdemu mieć swoją opinię, nawet jeśli się z nią nie zgadzała. Nie narzucała swojej woli nikomu. Była życzliwa i otwarta na innych ludzi.

„Ciepła, dobra dusza” – tak, można w skrócie określić Panią Agnieszkę.

Była również bardzo samodzielna i pracowita. Wszystkie obowiązki starała się wykonywać od razu i do końca, nawet jeśli najbliżsi próbowali coś zrobić za nią lub odwieść od któregoś zadania, choćby ze względu na jej wiek lub zdrowie. Dla Agnieszki nie było rzeczy niemożliwych lub powodów, dla których wykonanie pracy należy przesunąć.

Ta pracowitość widoczna była również w energii, jaką wkładała w pasję, czyli w prowadzenie działki. Ukochane pomidory, które wytrwale uprawiała, to wymagające rośliny, którym należy poświęcić czas już w lutym.  By cieszyć się pięknymi plonami, ogrodnicy – pasjonaci, wykonują masę  pracy, w którą wkładają bardzo dużo serca. To hobby, nie jest dla osób słabych lub leniwych. Było w sam raz dla Pani Agnieszki.

Dziś, gdy stoimy u progu wiosny i już czas na siew. Kiedy przyroda pomału zaczyna budzić się do życia, przyszło nam pożegnać Agnieszkę. Już nie będzie hodować pomidorów, ogórków czy fasolki. Już nie wybierze się na grzyby do lasu. Już nie przytuli Was, gdy będziecie tego potrzebowali, już nie wesprze dobrym słowem. Teraz będziecie za nią tęsknili, szukali jej tam, gdzie już jej nie ma.

Jak Mówił Tadeusz Różewicz „szukamy ciepła nawet w kubku z gorąca herbatą w zaparowanych oknach, bo tak bardzo tęsknimy za ciepłą duszą”.

Pozwólcie sobie na tęsknotę i poszukiwanie ciepła. Aż w pewnym momencie odkryjecie, że ciepło Pani Agnieszki jest nadal z Wami, jest w Waszych sercach, otula Wasze dusze i dzięki temu będzie zawsze przy Was.