Kiedy żegnamy osobę najbliższą starajmy się skupiać na dobrych i ciepłych wspomnieniach. Nie wstydźmy się mówić z miłością i współczuciem. Otwórzmy serca i nie odbierajmy sobie możliwości uczczenia czyjejś pamięci.

Maria Waszkiewicz urodziła się w Kaliszu. W Szklarskiej Porębie poznała mężczyznę swojego życia, który pochodził z Mielna. Do Koszalina sprowadziła ich miłość i chęć spędzenia życia razem. Od ich pierwszego spotkania, aż do ostatniego tchnienia, byli praktycznie nierozłączni, jak żurawie, dzikie gęsi lub łabędzie.

Ich miłość trwała niezmiennie ponad pięćdziesiąt lat. Ich świat opierał się na solidnych podstawach. Byli wzorem związku idealnego i parą, której można było zazdrościć, trzymania się zawsze za ręce. Małżonkowie spędzali ze sobą niemalże każdą chwilę. Byli sobie oddani i rozumieli się bez słów.

Marysia była także najlepszą mamą na świecie. Kochająca i opiekuńcza, również jako teściowa łamała stereotypy, stając się przyjaciółką, na której zawsze można polegać.

Rodzina była jej najcenniejszym skarbem. Poświęcała jej każdą wolną chwilę. Dbała o dobre relacje między jej członkami oraz o podtrzymywanie więzi i tradycji rodzinnych. Dzięki niej wszystkie rodzinne uroczystości, takie jak święta, rocznice, jubileusze czy urodziny nie przechodziły bez echa, lecz były celebrowane z miłością.

Pani Maria, była tą osobą, którą można określić mianem głowy rodziny. Dbała o każdego jej członka i starała się podtrzymywać pozytywne relacje między nimi. Gdy odeszła, świat stał się pusty i smutny. Nie warto oszukiwać się, że ten stan minie szybko, bo jak każdy proces, żałoba również potrzebuje czasu. Jednakże można ją przejść w miłości i dobrych wspomnieniach o Marysi. W tym, trudnym czasie warto przypomnieć sobie każdą dobrą chwilę z nią spędzoną i pomyśleć, że w tej chwili jest już szczęśliwa i spokojna i że nadal trwa w miłości u boku mężczyzny swojego życia.