Julie Anne Long powiedziała kiedyś, że „Nic na świecie nie wzbudza w człowieku tak przemożnego uczucia, że jest równy Bogu jak żeglowanie po bezkresnym morzu. I nic bardziej nie wzbudza pokory wobec Boga niż kurczowe czepianie się łupinki statku, którym miota sztorm przy wtórze grzmotów i błyskawic.” Cytat ten, możemy także przyrównać do życia Ryszarda Bogaczyńskiego.

Rysiu – jak zwali go przyjaciele - Był żeglarzem z pasji. Poznał smak wolności oraz potęgi, jaka kryje się za sterem. Prowadził bardzo aktywne życie. Wstawał przed wszystkimi, wbiegał na Górę Chełmską, był stałym bywalcem siłowni, żeglował, jeździł na rowerze, a jak zjeżdżał na nartach, to tylko po czarnych trasach. Pełen pasji i pomysłów.

Tak samo mocno jak kochał swoją pracę to nienawidził podatków. Żył pełnią życia, otoczony bliskimi osobami. Tylko on potrafił tak długo i żywo rozprawiać o żaglach i życiu, tych wielogodzinnych rozmów będzie nam brakować najbardziej. Tak samo jak wspólnych rejsów i wypraw na narty oraz jego słynnej cytrynówki.

Najbliżsi wspominają go jako wspaniałego i wspierającego tatę. Kochanego i troskliwego męża oraz ciepłego i serdecznego dziadka. Dopingował każdemu członkowi rodziny. To on uczył wnuka jeździć na nartach a synów czym jest dylatacja. Zabierał na wielogodzinne rejsy po Jamnie - zawsze obiecywał, że zajmą tylko godzinkę. Tylko on wiedział, gdzie jest najlepsza ryba. Uczył jak pompować zenzę. Zawsze miał przy sobie poziomicę. Robił najlepszą jajecznicę z pomidorami i niedzielną pastę z tuńczyka z za dużą ilością cebuli.  Będzie nam brakować wspólnego malowania pisanek, dyskusji o tym jak ustawić choinkę i czy dołożyć jeszcze jedną ozdobę, czy już wystarczy, ale najbardziej wspólnych rozmów w świąteczne wieczory, często trwających do rana.

Pomimo pustki, którą odczuwamy po jego odejściu, starajmy się skupić na najcenniejszym co nam po nim pozostało. Na ciepłych i pięknych wspomnieniach oraz miłości jaką nas obdarzał, a która przy nas pozostaje. Tak samo jak nasza miłość do niego.  Od dziś nie usłyszymy już jego głosu i nie będziemy mogli spojrzeć mu w oczy, ale w naszych sercach jego obraz pozostanie na zawsze żywy.

Jeden z jego przyjaciół, wspominający moment, w którym Ryszard został dziadkiem, powiedział: ”w tamtej chwili, tysiące kilometrów/mil od domu, Rysiu był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.” Te najjaśniejsze momenty i wspomnienia związane z Rysiem Bogaczyńskim pozostaną na zawsze w naszych sercach. Tak jak nadzieja, że któregoś dnia znowu pożeglujemy razem.